blog

Voor niets gaat de zon op: gratis bestaat niet

Een beetje online ondernemer is ook affiliate partner – ik in ieder geval wel (en dit is mijn linkje 😉 ). Nadat ik jaren gratis boeken en producten promootte waar ik fan van was, ging ik samenwerkingen aan met verschillende webshops: als iemand een product of dienst koopt via de link die ik deel, krijg ik commissie over het aankoopbedrag. Dat kost de consument niets, ik snoep gewoon een stukje van de winst af – mijn beloning voor de deal die ik geregeld heb. Niets mis mee, zolang je dat maar transparant en eerlijk doet. Of zoals ik altijd zeg over je communicatiestrategie: zeg wat je doet en doe wat je zegt.

Niet alleen netjes, ook gewoon juridisch verplicht

Ik promoot dus geen producten die ik zelf niet heb gekocht of nooit zou kopen. Ik promoot artikelen die ik al heb of zou willen hebben. En dat zeg ik ook eerlijk. Bovendien meld ik ook altijd dat de link die ik deel een affiliate link is, evenals dat ik het eerlijk deel als ik iets gratis heb gekregen. Niet alleen netjes, maar ook gewoon verplicht; de consument heeft het recht te weten dat ik hier zelf óók iets uit haal. Maar sommige (veel!) ondernemers en influencers lappen deze regels gewoon aan hun laars…

Een voorbeeld: een paar maanden geleden kreeg ik berichten van een bedrijf waar ik klant ben dat ze een bijzondere deal hadden die ik niet mocht missen. (Sterk staaltje marketing hadden ze in hun campagne, maar daar hebben we het misschien later eens over.)
Grappig genoeg kreeg ik ook van andere ondernemers nieuwsbrieven (en ik ga er hier maar niet op in of ik me ook ooit daadwerkelijk heb ingeschreven voor die nieuwsbrief of dat ze me gewoon ongewenst op de lijst hebben gezet) waarin ze dezelfde deal promootten. Ik wist meteen: dit zijn affiliate partners van dat bedrijf en als ik de deal via hen aanschaf, krijgen zij daar commissie over. Ik was al van plan om de deal te kopen, dus ik zou dat net zo goed via deze mensen kunnen doen en hen zo een extraatje kunnen gunnen, ware het niet dat zij NERGENS in hun mailing benoemden dat hun promotie voor dit bedrijf een samenwerking was. En dat irriteerde me.

Nobele actie, m’n r**t

Een van die ondernemers ging nog een stapje verder. Zou ik de deal aanschaffen, dan deed hij er nog een schepje bovenop: ik zou zijn cursus ter waarde van maar liefst 147 euro gratis krijgen als ik de deal zou aanschaffen. Waarom zou hij dat in hemelsnaam doen, vraag je je af? (Nou, ik wist wel waarom, omdat hij een mooie commissie zou krijgen als ik de deal via zijn link zou aanschaffen. Maar zijn antwoord luidde anders.) Zijn woorden: “Jij wilt serieus aan de slag en je online business opbouwen. En daar heb je niet alleen de kennis voor nodig maar ook de tools. En dat laatste wil ik je nu gratis aanbieden zodat je nog sneller AAN je business kan bouwen.” Had ik me dan toch vergist? Dit klonk heel nobel. Hij deed dit voor mij! Ik las de mail nog een keer en nog een keer. Niet alleen stond nergens dat dit een affiliate samenwerking was, óók stond nergens de voorwaarde dat je zijn cursus alléén kreeg als je op de link in zijn mail klikte. Het enige (!) dat ik hoefde te doen was mijn aankoopfactuur naar hem sturen en mijn e-mailadres doorgeven en dat was het.

Drie keer raden wat er gebeurde

Ik besloot de proef op de som te nemen. Ik kocht de deal (via de website van het bedrijf en dus niet via de link in de mail van deze ondernemer) en ik stuurde mijn factuur naar de betreffende ondernemer met een begeleidend mailtje: ‘Toffe actie van je!’ Tot mijn verbazing (maar niet echt) kreeg ik niet veel later een mail terug: ‘Helaas zie ik jouw factuurnummer niet tussen mijn bestellingen staan. Dus ik verwacht dat je via een andere link de cursus hebt aangekocht. Dat is uiteraard helemaal goed alleen ik kan je hiermee geen toegang kan geven tot . Hiervoor had je gebruik mogen maken van de links in mijn mail.’ Ik las het goed, ‘mogen maken’. En ik had ervoor gekozen dat niet te doen, want het was niet verplicht. Toch?

Ik heb nog even terug gekoppeld dat ik die voorwaarde nergens heb gevonden en maakte van de gelegenheid gebruik om op te merken dat ik ook nergens heb gezien dat dit een affiliate samenwerking was, maar ik heb – heel gek – geen antwoord meer gekregen.

Is er al een commissie-commissie die onderzoek instelt naar het oneerlijk verdienen van commissie?

Gratis tips van mij (hoef ik écht niets voor terug)

Dus lieve consumenten, let goed op waarom iemand iets gratis met je deelt: voor niets gaat de zon op en te mooi om waar te zijn is vaak ook dus gewoon niet waar. Let goed op wie je vertrouwt.

En lieve mede-ondernemers: zeg wat je doet (hallo, ik promoot dit omdat ik fan ben, maar ook omdat ik iets aan jouw aankoop verdien!) en doe wat je zegt (je hebt gelijk, je krijgt mijn cursus gratis aangezien ik dat beloofd heb). Zo simpel is het.

Ik ben geen machine

Nee, deze blog gaat NIET over AI en hoe robots ons werk overnemen. Daar maak ik me niet zo druk om. Nee, deze blog gaat over iets anders. Over mij. En dat begint met de uitspraak die een voormalig collega deed over mij en die al sinds het begin van mijn bedrijf op mijn homepage staat.

Gooi er een kwartje in en je krijgt een gulden terug

Een mooi ingepakt cadeautje

Nu bestaan er natuurlijk geen guldens meer (en kwartjes al helemaal niet meer), maar oude ziel als ik ben sta ik toch helemaal achter dit compliment. Want het klopt: geef mij een probleem, een invalshoek of een idee en binnen no time krijg je het tien keer beter terug. Eerst was het een leuk doosje, nu is het een doosje met een lint en een origineel cadeaulabel eraan. Ik ben creatief, heb altijd honderd ideeën en zie meteen voor me hoe we jouw idee nog beter kunnen verwoorden, nog leuker in de markt kunnen zetten, nog mooier kunnen verpakken. Dus in die zin klopt de uitspraak. Absoluut.

Ik ben geen machine (al heb ik wel onderhoud nodig)

Maar… Ik ben geen automaat. Het is niet zo dat als je er aan de ene kant een kwartje instopt, dat er dan automatisch een gulden uit komt. Het gaat niet vanzelf: in mijn hoofd zijn er allemaal processen gaande en die kosten energie en denkkracht. Dus denk niet dat je maar kwartjes erin kunt blijven gooien, want op een gegeven moment kan ik geen guldens meer produceren. Dan ben ik overbelast.

Dat vond mijn eerdere werkgever lastig: fijn dat je deze capaciteiten en talenten hebt, maar ik wil ook dat je klus x en y doet. Want dat kan je ook. Ja en nee. Ik kán dat ook, maar het kost me heel veel energie. Ik word er niet gelukkig van. Het wordt druk in mijn hoofd. Ik krijg er stress van. En dat is fataal voor mijn creativiteit. Gevolg: gooi er een kwartje in en ineens krijg je maar vijftig cent. En het duurt ook wat langer voor dat bedrag er weer uit komt.

Headspace als voorwaarde voor productiviteit en creativiteit

Laat me dat beter uitleggen. Om het beste te kunnen leveren (toen voor mijn werkgever, nu voor mijn klanten) heb ik een bepaalde ruimte nodig. Mindspace. En dat krijg ik door me te laten inspireren (door kunst, literatuur, cultuur), door rust (wandelen zonder afleiding, ontprikkelende activiteiten) en door focus (geen honderd taken die op me wachten). Dat kon mijn werkgever me uiteraard niet bieden en dus koos ik voor het zelfstandig ondernemerschap. Want ik wíl het beste kunnen leveren. Ik wil doen waar ik goed in ben, wat me energie geeft en wat me blij maakt.

We zijn mensen en ook nog eens allemaal anders

Ik zeg hierboven wel dat mijn werkgever me dat ‘uiteraard’ niet kon bieden, maar ik zie – gelukkig – steeds meer bedrijven waar de focus ligt op talent en op werkgeluk. Waar niet gekeken wordt naar het aantal uur dat je werkt, maar naar je output. Ik hoor steeds meer geluiden over ‘het nieuwe werken’, waar de oude standaarden los gelaten worden. Niet iedereen is hetzelfde. De een floreert in een kantoortuin en de ander voelt zich fijner op een rustige vaste werkplek. De een is ’s ochtends heel productief en bij de ander gaat juist laat op de avond de creativiteit echt stromen. Pionier Alex Malone schreef een boek over onze achterhaalde manier van werken: ‘Vandaag is de deadline – De 7 onmisbare spelregels in het nieuwe werkveld’ Of nou ja, niet ‘onze’. Júllie manier van werken, want #ikdoenietmeermee.

Ik ben geen machine, die nu-jetzt-maintenant jouw bestelling uitspuugt

Error

Ik ben geen machine, die nu-jetzt-maintenant jouw bestelling uitspuugt. Ik ben een mens en kan alleen produceren onder de juiste omstandigheden. Ik kan héél snel denken en dus ook heel snel werken. Maar niet acht uur achter elkaar. Dat hoeft ook niet, want ik werk gemiddeld sneller dan andere mensen. Maar daar dachten leidinggevenden anders over: je krijgt betaald voor x uur werk, dus je werkt ook x uur. Wat er gebeurde: ik produceerde juist minder. Ik liep vast. Error.

Daarom ben ik voor mezelf begonnen. Ik weet hoe ik het beste werk; ik ken mijn gebruiksaanwijzing. Daarom plan ik geen afspraken vóór 11.00 uur in de ochtend. Daarom werk ik niet meer uurtje/factuurtje (want hoewel ik geloof dat we steeds meer inzien dat ons idee van werken op bepaalde gebieden achterhaald is, geloof ik niet dat mensen graag betalen voor mijn wandeling in het bos, mijn bezoek aan een museum of het lezen van mijn boek op de bank), maar bied ik vaste prijzen. Weet mijn klant ook waar die aan toe is.

PS: gebruiksaanwijzing, error, onderhoud… misschien ben ik toch wel een machine? 😉

Deze blog bevat een affiliate link. Dat betekent niets anders dan dat ik een klein percentage van de winst krijg als jij via die link iets koopt. Kost jou niets. Is ook een nieuwe manier van geld verdienen. 😉

Be careful what you wish for

“Jij bent echt een feminist.” Ik was het met hem eens, maar ik voelde dat hij het niet als compliment bedoelde en ook niet als een neutrale vaststelling. Hij vond het een vies woord. Een feminist, dat is een mannenhater met okselhaar. Ik zag in zijn ogen dat hij dat dacht. Maar anno 2023 is een feminist iemand die opkomt voor gelijke rechten en plichten voor iedereen. Dezelfde kansen, dezelfde behandeling. Gelijkwaardigheid. Vrijheid om je eigen keuzes te maken, wie je ook bent.

Goed, die definitie hebben we nu vastgesteld. Gelijke behandeling, dat klinkt echt als het ideale plaatje. Nastrevenswaardig. Dat wat we wensen als feministen. Toch?

De old man and death

Toch niet helemaal. Maar om dat uit te leggen ga ik even terug in de tijd, naar de sprookjes en de fabelen. Ze zeggen namelijk niet voor niets: be careful what you wish for. Deze uitspraak komt uit de aloude fabel ‘The Old Man and Death’, waarin een oude man zware takken verzamelt in het bos. Als hij bijna bezwijkt, roept hij uit: “Ik kan dit leven niet meer aan. Dood, kom me maar halen!” Maar als de Dood eenmaal voor zijn neus staat, blijkt dat toch niet helemaal zijn bedoeling. 

Deze tegelwijsheid is weer een mooi voorbeeld van hoe belangrijk goede communicatie is. Wat wil je nou eigenlijk zeggen? Wat verlang je? Wat zeg je nou eigenlijk? Als je namelijk een wens doet, dan is het wel belangrijk om die te goed te specificeren. Want als je een wens uitspreekt voor ‘die mooie Manolo’s in maat 39’, dan moet je niet vergeten te wensen dat je er ook goed en pijnloos op kunt lopen. Als je wenst een prins te zijn, dan moet je bedenken dat dat misschien ook wel betekent dat je dan je eigen familie verliest. Als je wenst dat je bijvoorbeeld nooit meer hoeft te lopen, moet je wel even bedenken hoe je dat dan voor je ziet; je leven lang in een rolstoel was misschien niet je uitgangspunt. En zo zit het dus ook met onze wens voor gelijkwaardigheid, zo ontdekte ik.


We shamen mannen net zo hard

Bij het streven naar gelijke behandeling, doelden we natuurlijk op de positieve zaken die we voor iederéén willen in plaats van alleen voor een selecte groep. Gelijke beloning is zo’n voorbeeld. Het glazen plafond aan gruzelementen. Meer medische aandacht voor vrouwen. En ga zo maar door. Waar we geen rekening mee hadden gehouden, is dat gelijke behandeling ook een andere kant op kan gaan: neerwaarts. Want in plaats van de omstandigheden van vrouwen te verbeteren naar gelijke hoogte als die van mannen, kunnen we ook de omstandigheden van mannen verslechteren, naar het niveau van de behandeling van vrouwen. Kwamen we de laatste jaren volop in opstand tegen fatshaming (of eigenlijk bodyshaming) van het vrouwelijk lichaam, tegenwoordig shamen we mannen net zo hard. En waar we mannen bestraffend toespreken als ze een seksistische opmerking maken, doen vrouwen dat tegenwoordig des te harder over mannen. Gelijke monniken (of nonnen), gelijke kappen?

Hoe dicht je een kloof?

Wat is de volgende stap? De orgasmekloof dichten door mannen er drastisch minder te gunnen? Mannentepels ook censureren op social media? Auto’s opnieuw ontwerpen zodat niemand er meer lekker in zit? Lijkt me ook niet de bedoeling.

Feminisme gaat over gelijke behandeling van iedereen. Maar laten we dan wel streven naar een betere behandeling.