blog

Een foutje, dat kan de(n) besten overkomen

Ik ben niet perfect. There, I said it. Want blijkbaar is dat de norm tegenwoordig. Blijkbaar is het niet meer menselijk om fouten te maken – zelfs niet als je die fouten toegeeft en je oprechte excuses aanbiedt. Blijkbaar mag je meteen met je hoofd op het hakblok als je een misstap begaat. Dat zagen we vandaag bij Tim den Besten, die tijdens een radio-optreden bij NPO Radio 1 tegen zijn tranen zat te vechten, omdat hij een stomme fout had gemaakt die hem talloze haatberichten opleverde.

Wat was er precies gebeurd?

Wat was er precies gebeurd? Dat leg ik zo uit. Laten we eerst even de hoofdpersoon in dit verhaal introduceren. Tim den Besten is een presentator en programmamaker, onder meer bekend van zijn taboedoorbrekende documentaires en televisieprogramma’s. Zo maakte hij met vriend en collega Nicolaas Veul de documentaire ‘Een man weet niet wat hij mist‘ waarbij ze op zoek gaan naar de grenzen van hun eigen homoseksualiteit. In het kader van de zoektocht naar die grenzen gaat Tim voor het eerst van zijn leven naar bed met een vrouw, vastgelegd op camera. Alles voor de wetenschap.

Heftige diarree

Op de website van de VPRO staat: ‘Tim is als heftige diarree op de camping: onhandig, gênant en rommelig’ en dat is exact wat hij is. Volg je hem op Instagram of zie je hem in een televisieprogramma, dan word je getrakteerd op impulsieve acties en ondoordachte uitlatingen. Vaak ook een beetje hysterisch, zoals toen hij ontdekte dat de juf over wie hij een column schreef in het publiek bij Pauw zat. Onhandig, gênant en rommelig.

Zo ook vorige maand, toen hij flink de fout in ging in een van zijn talloze stories waarbij hij de Linda. van deze maand filmde, vol verbazing over de cover. Hij zoomde hierbij in op het kruis van Loiza Lamers, zonder te weten dat zij een trans vrouw is en dat dit shot ongevoelig over zou kunnen komen. Hij helderde dit pijnlijke voorval snel op door te zeggen dat hij niet wist wie Loiza was en dat hij dit zo niet bedoeld had. Om zijn volgers uitleg te geven over wie Loiza is, deelde hij een stukje van haar Wikipedia-pagina, waar haar deadname genoemd staat (de naam die zij had vóór haar transitie). En ook dáárna schreef Tim meteen een mea culpa, ondanks dat hij niet degene is die deze naam op de Wikipedia pagina had gezet. (Die stond daar overigens in het kader van de documentaire die over de transitie van Loiza gemaakt is, toen zij nog een kind was.) Dat is dus Tim den Besten: een foutje maken, excuses maken en zeggen: “Ik had beter moeten weten.” Een schoolvoorbeeld, wat mij betreft, want fouten maken is menselijk én ze zijn snel gemaakt. Het gaat erom wat je er vervolgens mee doet, toch?

1+1 hoeft niet altijd 2 te zijn

Nou, blijkbaar niet in onze huidige cancelcultuur. Ik durf deze blog dan ook al bijna niet te schrijven, want de kans dat ík gecanceld word, is uiteraard ook aanwezig. Wat gebeurde er gisteren? Tim was een van de presentatoren namens de AVROTROS voor de Pride-uitzending van de Canal Parade. Op één van de boten zag Tim zijn vriend Nicolaas en impulsief als hij is besloot hij een Sinterklaasliedje te zingen. Op zich is dat niet zo gek (ook niet heel grappig overigens) en ook niet kwalijk, ware het niet dat hij een oude versie van een van de liedjes zong, namelijk: “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht.” En ‘knecht’, dat kan anno 2022 natuurlijk echt niet meer, dat hoef ik niet uit te leggen. Nog pijnlijker was dat op dat moment beelden werden uitgezonden van een boot met zwarte mensen erop. 1+1=2. En toen Tims uitroep naar S10 gehoord werd als ‘Piet’ werd die optelsom een enorme vermenigvuldiging: Tim was een racist en moest gecanceld worden.

Was het liedje dat hij zong fout? Absoluut! Zouden excuses op hun plek zijn? Honderd procent! Maar waren die er dan niet? Uiteraard wel. Want Tim zou Tim niet zijn als hij niet direct met niet alleen een verklaring, maar ook een oprechte spijtbetuiging kwam: “Ik had niet ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’ moeten zingen toen ik Sint Nicolaas Veul op een Pride-boot zag staan. Het was een spontane maar domme reactie en het spijt me dat ik dat lied heb gezongen en als ik daar mensen mee heb gekwetst.” Geen goedpraterij, geen afzwakking, maar een oprecht en eerlijk excuus. Daar kunnen behoorlijk wat mensen iets van leren (I’m looking at you, Johan D.) Toch bleek dat niet voldoende voor een groep mensen die hem haatberichten stuurde. Zo erg, dat Tim dus huilend bij NPO Radio 1 zat vanmorgen.

Pek en veren

En dan vraag ik me toch af: hoe ver moeten we gaan in deze cancelcultuur? Wanneer is iemand genoeg gestraft? En wie gaat er overigens over die straf? Want wie zonder zonde is werpe de eerste steen; alleen wie zelf zonder fouten is, is gerechtigd om een ander te beschuldigen. Ik ben dat zeer zeker niet. En ik gok dat niemand dat is. Toch werd Tim vandaag digitaal gestenigd. Ondanks zijn reflectie en excuses. Ondanks wat hij allemaal doet om taboes te doorbreken.

Hij koos ervoor om zijn DM open te laten staan, ondanks de drek die binnen komt. Hij koos ervoor om het interview vanochtend door te laten gaan, ondanks de commotie. Hij koos ervoor om zijn emoties te laten zien en kwetsbaar te zijn in de media. Hij koos ervoor om zijn menselijkheid te laten zien. Want fouten maken is menselijk. Iemand cancelen vanwege zijn menselijkheid is onmenselijk. There, I said it.

Boys will be boys

Vrouwen zijn niks meer dan hoeren. Dat moest er blijkbaar even uit. Niet bij mij – obviously – maar bij de mannelijke studenten van het Amsterdamse studentencorps. Je weet wel, onze toekomstige bestuurders. Hoe je met zo’n brein op een universitaire opleiding beland bent, is me een raadsel, want het getuigt van weinig intelligentie dan wel enige reflectie. Of van gevoel voor humor – voor iedereen die zegt dat dit als grap bedoeld is – maar dat heb je dan weer niet per se nodig als academicus. Maar ik hoef geloof ik niemand uit te leggen dat niet alle vrouwen hoeren zijn. En overigens ook niet dat niet alle hoeren vrouwen zijn. En dat hoer ook gewoon een vak is (al zijn er meer respectabele benamingen voor te kiezen), wat niet zou bestaan als types zoals deze scandeurs (zij die scanderen) niet hun portemonnee (en hun zak) zouden komen ledigen bij deze hardwerkende dames. Want wie is er eigenlijk van lichte zeden: zij die eerlijk hun geld verdienen of hun klanten?

Bedreigde soort

Nou ja, daar kunnen we het nog weleens over hebben. Vandaag ben ik vooral teleurgesteld in ‘de man’. En daarmee scheer ik niet over één kam. Ik heb het namelijk over een specifieke soort: de man die zich bedreigd voelt (maar helaas nog niet met uitsterven bedreigd is). Die al bang werd van de term ‘metroman’ die in 2002 vaak opdook, want hoezo gebruik jij meerdere verzorgingsproducten in plaats van de perfecte mannenfles shampoo-bodywash-scheerzeep-haargel-mondwater in één? Als mannen crèmes gebruiken en om kleding gaan geven, moeten ze dan ook hun benen scheren, op hakken lopen en hun haar verven? (Spoileralert: dat moet niemand.) Moeten ze dan soms ook maandverband gebruiken? (Ja. Om over je mond te plakken, met je flauwe grappen.)

Bier en nootjes

Ook las ik deze week over stoere mannen die hun eigen zwangerschaps- en bevalcursus hebben, omdat de pufcursussen van hun vrouwen blijkbaar niet mannelijk genoeg zijn. Er moest bier zijn en nootjes (geen grap – om te huilen dit). Hoe ironisch, aangezien het bevallen en zwanger zijn een totaal vrouwelijke* aangelegenheid is. Ik gok dat dit ook het soort mannen is dat zegt ‘we zijn samen zwanger’.
Het enige dat de partner van een zwanger persoon zou moeten leren is hoe er te zijn tijdens de bevalling voor de zwangere. En dat leer je volgens mij niet van een sessie met nootjes, maar door te laten zien dat je ballen (noten) hebt en mee te gaan naar de pufcursus en je geliefde gewoon te vragen wat de wensen zijn. Peanuts.

Helaas schijnt zo’n mannencursus nodig te zijn, zo las ik in de Instagram Stories van columnist Johan Fretz die het fenomeen aanhaalde. Een verloskundige deelde hem haar ervaringen met mannen die tijdens de bevalling voetbalwedstrijden op hun telefoon kijken, stinkend eten naar binnen werken of (ja nu komt het en ik weet niet of ik moet hopen dat het wederom slechte humor is of bittere ernst) tijdens het hechten vragen of er een extra steekje bij kan om de boel wat strakker te maken. Het is 2022 en het lijkt alsof we nog geen steek zijn opgeschoten. (Pun intended. Flauw? Moet jij zeggen.)

De kip, want het ei

Dit zijn ook de mannen die zich bedreigd voelen door feministen (mannenhaters!), succesvolle vrouwen (manwijven!) en alles wat maar met ‘woke’ te maken heeft. Want tussen alle lgbtqia+ mensen die de maatschappij zoveel kleurrijker maken, voelen zij zich bedreigd in hun muisgrijze zijn. Ooit waren ze de Bokito’s op de apenrots en nu worden deze ‘echte mannen’ verdreven door mensen die echt echt zijn. En nu komen de haantjes erachter dat de kippen veel waardevoller zijn: zij leggen immers de eieren.

Le coq/cock

Maar ik heb hoop. Want hoewel deze soort zo zijn best doet om niet uit te sterven, raakt hij langzaam maar zeker in de minderheid. Dat wat hij belachelijk en minderwaardig maakt, wordt hij zelf: een minderheid. Want niet alle mannen zijn zo. Gelukkig. Zo beschik ik zelf over een prachtexemplaar dat respect voor vrouwen hoog in het vaandel heeft staan, graag leert over glazen plafonds en zich niet pas een man voelt als hij bier drinkt uit een flesje (‘Zit al in glas, HAHAHA’) en staand plast. Een man die gewoon zichzelf durft te zijn. Dat vind ik nou een echte man.

*mannen die kinderen kunnen baren daar gelaten uiteraard

Klaartje en Betsie

11.30 uur: een truck rijdt het plein op en stopt voor het bestuursgebouw. Uit het gigantische voertuig komen een paar mannen, gekleed in blauwe overalls, met rode zakdoeken voor de gezichten. Niet veel later halen ze een paar passagiers uit de laadklep: twee jongvolwassen dames, een touw om hun nek.

12.15 uur: uit een brief blijkt dat het gaat om een gijzelneming. De gijzelaars zijn de twee dames: Klaartje en Betsie. De gijzelnemers dreigen één van de twee om te brengen, als hun eisen niet worden ingewilligd. Volgens de briefschrijver willen de dames graag naar huis. 

13.00 uur: de gijzelaars protesteren door heel hard ‘boe’ te roepen. De gijzelnemers lijken niet onder de indruk.

13.45 uur: inmiddels heeft zowel Klaartje als Betsie op straat gepoept. Omwonenden wordt opgeroepen de ramen en deuren te sluiten, in verband met verstikkingsgevaar.

15.30 uur: de dames worden weg gebracht, de rode zakdoeken blijven. De gijzelnemers, die de dames inzetten als chantagemiddel, zeggen nu dat ‘je ook een beetje aan de gijzelaars moet denken’. Het is niet bekend of beide dames ook daadwerkelijk thuis zijn gekomen.

17.00 uur: de gijzelnemers druipen af, ondanks dat hun eisen niet zijn ingewilligd.

21.00 uur: Klaartje en Betsie blijken weer thuis te zijn. Met hun 106 collega’s én huisgenoten halen ze het gemiste werk van vandaag in. Waar ze werken? In een melkfabriek. Of nee, dat zijn ze natuurlijk zelf.