blog

Power to the people

De taartenwinkel om de hoek deed goede zaken sinds wij aan onze master begonnen. Steevast iedere maandagochtend na ons college Journalistiek was het raak: we waren boos, gefrustreerd en teleurgesteld en dat verzachtten we met een groot stuk red velvet cake van De Drie Graefjes op de Dam. De docent was niet capabel, niet objectief en vroeg veel te veel van ons. Toen ik voor de allereerste opdracht die we kregen (schrijf een column voor een medium en bijbehorende doelgroep die jou goed past) het commentaar kreeg dat ik cynisch en contentieus was. Niet mijn stuk, maar ik. En ik werd nog best wel gespaard, in vergelijking met sommige studiegenoten. De toon was gezet – wie dacht deze man wel niet wie hij was?

Invloed uitoefenen

Iedere week was er wel iets anders wat ons boos maakte. Dat hij alleen maar vrienden en zijn liefdespartner voor de klas zetten onder het mom van ‘gastlessen’. Dat hij last minute opdrachten veranderde, terwijl ik al vooronderzoek had gedaan en afspraken had gemaakt voor interviews. Dat hij van ons verwachtte dat we driekwart van onze studeertijd aan zijn vak konden besteden. Dat hij zelf nooit voorbereid was en zich niet aan deadlines hield. En zo kan ik nog wel even (heel lang) doorgaan. Het probleem was vooral: hij was niet geschikt als docent. (Oké nog eentje dan om je te overtuigen: toen we zeiden dat het vak niet echt wetenschappelijk leek voor een universitaire master, was zijn natwoord: “Dat wetenschappelijk haal je maar uit de andere vakken.”)

Datzelfde jaar was ik lid geworden van de opleidingscommissie (OC). Dat is volgens de omschrijving op de website van de universiteit dé plek waar studenten invloed kunnen uitoefenen op hun opleiding en samen met docenten kunnen meedenken over verbetering van kwaliteit en inhoud. Aan het einde van het semester werd alle studenten gevraagd om enquêtes in te vullen over de vakken die ze volgden en de docenten bij wie ze die vakken volgden. Ik vond de vragen vaak slecht gesteld: vakken waar ik niet echt van onder de indruk was, kwamen toch met een ruime voldoende uit de bus. En ik ontdekte ook nog eens, dat ieder vak dat een voldoende scoorde, überhaupt niet echt besproken werd door de commissie. Je zou denken, dat ieder vak dat minder dan een 7,5 scoorde, aandacht verdiende voor verbetering? En dus voerde ik een kleine campagne onder mijn studiegenoten: beoordeel dit vak. Wees eerlijk. Ben niet bang om onaardig te zijn.

Dat heb ik geweten. Mijn medestudenten waren nog genadelozer dan ikzelf. Op sommige punten scoorde de man slechts een 3! Tijdens de bespreking van deze opvallende resultaten, keek iedereen naar mij, als vertegenwoordiger van mijn masterstudie. Ik zei dat de uitkomst me niet verraste en dat ik me er helemaal in kon vinden. Later hoorde ik dat deze docent het vak niet meer in zijn eentje mocht geven. Victory!

Feest van de democratie

Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Laat je horen! Jouw stem telt. Jouw mening doet ertoe. Ookal voelt het alsof het niet zo is. Hadden ik en mijn studiegenoten de enquête niet ingevuld of hadden we onze mening afgezwakt, dan had die man nog steeds les gegeven. Onder niveau. Jij kan het verschil maken en het enige dat je er deze dagen voor hoeft te doen, is naar het stembureau gaan en je stem uitbrengen. Doe het voor jezelf en doe het voor de andere generaties. En haal daarna een taartje voor jezelf. Niet uit frustratie, maar doe het om de democratie te vieren. Dat jouw stem telt!

Mind the gap

Als er iets is wat Internationale Vrouwendag weer duidelijk heeft gemaakt, is het dat er nog steeds een gigantische kloof is tussen mannen en vrouwen. Of het nu gaat om de verdeling van huishoudelijke taken, zorgtaken of dat we spreken over glazen plafonds, topposities en salarisverschillen: er is nog een hoop werk te verrichten. Vrouwen en mannen zijn niet hetzelfde en dus niet gelijk, maar wel gelijkwaardig en zouden zo dus ook behandeld moeten worden. 

Wie betaalt de eerste date?

Datingapp Bumble dacht daar slim op in te spelen met hun nieuwe campagne ‘The romance gap’, of: de liefdeskloof. Want hoe bizar is het dat we in heterorelaties* vaak nog steeds verwachten dat mannen de eerste stap zetten of de rekening betalen bij in ieder geval de eerste date? (In mijn geval betaalde ik het eerste terrasje én het eerste etentje – ik was al jong een feminist blijkbaar.)

The discrepancy in behaviour expected from male/masculine presenting people and female/feminine presenting people when dating and in relationships.

Bumble

Ik zie op Instagram filmpjes voorbij komen van influencers in gele truien die vragen stellen als: ‘Waarom moet de man betalen?’ en ‘Ik zit al jaren op een aanzoek te wachten, waarom doe ik het niet gewoon zelf?’ Gegronde vragen anno 2022 denk ik en toch krijg ik een beetje jeuk van de campagne.  


Timing is everything

Misschien komt het door de timing; stonden we twee dagen geleden nog te scanderen dat er iets gedaan moet worden aan de payment gap, gaan we het vandaag hebben over de romance gap. Hebben we (eerst) niet iets belangrijks te overbruggen dan de vraag wie wie uit vraagt? Het voelt uit verhouding en ook een beetje ongepast. Alsof ze met deze campagne willen zeggen: als jij gelijke behandeling wilt, dan moet je ook geëmancipeerd zijn in de liefde. En hoewel ik me daar zeker in kan vinden, is het gevoel dat de verantwoordelijkheid in een door wereld gedomineerde mannen wéér bij vrouwen ligt, niet zo prettig. Dat je het gevoel krijgt: vóór wat (lees: gelijke rechten), hóórt wat (lees: gelijke plichten). Dan denk je: ga me eerst maar eens evenredig betalen, dan praten we verder (en pak ik die rekening ook wel een keer op).

Make a move

Waar ze wat mij betreft écht de plank misslaan, is hun manier om de gap te overbruggen: op Bumble doen vrouwen standaard de eerste move. (Hun algemene slogan is niet voor niets: make the first move. En dat geldt blijkbaar alleen voor vrouwen.) Is dat nu iets wat we zouden moeten willen? Is dit nu echt wat gelijkwaardigheid is? Mannen mogen niets meer en vrouwen moéten?
Zijn we niet gewoon allemaal individuen die (eventueel )op zoek zijn naar liefde, maar verschillen in onze aanpak? Zoals niet iedere man het leuk vindt om te versieren, vindt ook niet iedere man het leuk om versierd te worden. En datzelfde geldt voor vrouwen. Ik streef absoluut naar gelijkwaardigheid en ik vind dat alles moet kunnen, maarrr… dan moet dus álles kunnen. Positieve discriminatie is hier niet de oplossing; het maakt dat de rollen nog steeds niet evenredig verdeeld zijn. 

Wil je met me schuifelen?

De insteek had ook kunnen zijn: power aan de vrouwen (in hetero cis relaties*)! Vraag gewoon die man uit als je hem leuk vindt! Wacht niet tot hij je belt, want hij vindt het óók leuk als jij je best doet. Of – misschien nog beter! – leg de verantwoordelijkheid (óók) bij de mannen: hoe kunnen zij helpen taboes te doorbreken?
Op mijn allereerste dansfeestje op de basisschool, durfde niemand te schuifelen. Een jongen zei tegen mij: “Ik vind het zo stom dat de jongens het moeten vragen.” Ik zei: “Maar dat hoeft helemaal niet. Wil jij met mij schuifelen?” En zo waren wij het eerste koppeltje op de dansvloer. (Uiteraard bijna een meter uit elkaar.) 

Zou dat niet een betere insteek zijn? Awareness creëren door andere geluiden te laten horen en voorbeelden te laten zien?  

In de dierenwereld zijn ze veel minder bezig met de traditionele rollenpatronen zoals wij ze kennen. Leeuwinnen jagen en keizerspinguïn mannetjes ontfermen zich de eerste twee maanden over de eieren van de vrouwtjes.

Echt gelijkwaardig

Changing the narrative; helemaal mee eens. Honderd procent vóór om ook de liefde en alles wat daarbij hoort gelijkwaardig te maken. Totaal vóór het veranderen van ouderwetse aannames en verwachtingen die we hebben van hoe vrouwen zich gedragen in de datingwereld. Hoera voor het verbreken van de traditionele rolverdeling. Maar wel op een andere manier. Niet door te forceren, maar door het taboe te doorbreken. Aan beide zijden. Door beide partijen. 

*In hun campagnefilmpje zeggen ze wel heel politiek correct ‘ask him out, ask her out, ask them out’, maar… het gaat nog steeds over vrouwen die initiatief mogen tonen ten opzichte van mannen.  

De funneltunnel

Ik heb een onpopulaire visie. Ik geloof namelijk niet in funnels. Ja, ik geloof wel dat ze werken. De cijfers bevestigen dat. Ik geloof heus wel dat als je eerst iets gratis weg geeft, vervolgens een tijdelijk aanbod doet dat mensen niet kunnen weigeren en waar ze binnen vijftien minuten op moeten reageren en daarna je volgende ‘niet te missen’ cursus of ‘aanvullende live dag’ (die steeds meer oplopen in prijs) dat mensen dat kopen. En ik geloof óók dat er mensen zijn die dan blij naar huis gaan, nadat ze al duizenden euro’s aan je hebben uitgegeven. Waarom ik dan toch zeg dat ik er niet in geloof?

Een funnel is letterlijk een trechter. In de marketing wereld is het de benaming van het conversietraject dat een potentiële klant aflegt: van bezoeker van je website of volger op je sociale media tot converterende klant. En dat model heeft de vorm van een trechter.

What the funnel?

Laten we eerst kort beschrijven wat een funnel is. Het is namelijk niets meer en niets minder dan een verkoopmodel. In het eerste deel van de trechter zit je in de marketing tunnel (awareness en interesse) om vervolgens door te stomen naar de sales funnel (daadwerkelijke aankoop). Het is niet nieuw: al in de vorige eeuw pasten deurverkopers funnelstrategieën toe om mensen te verleiden over te gaan tot een koop (check de trucs van de encyclopedieverkoper bij Friends hieronder maar!). Zo bevat het AIDA-model (Attention, Interest, Desire, Action) van E.K. Strong in 1925 de typische elementen waar communicatiewetenschap op gestoeld is: informeren, overtuigen en activeren. En dáár geloof ik heilig in. Waarom ik dan toch weinig heb met de hedendaagse funnels?

De funnels van nu zijn vaak, net als de strategieën van deurverkopers, een manier om mensen snel tot een koop over te laten gaan vanuit de verkeerde overwegingen: angst, fomo, niet-bestaande schaarste, loyaliteit etc. Het is in veel gevallen slechts een trucje. Terwijl voor mij het deel ‘overtuigen’ niets te maken heeft met een trucje, maar met het verdiepen in je doelgroep, verbinding maken met je achterban en echte waarde bieden. Dan komt de actie (verkoop in dit geval) vanzelf.

Ik denk dat langdurig en oprecht succes van funnels slechts geldt voor een klein deel van het aanbod, voor een klein deel van de kopers en voor een beperkte tijd.

1. Het aanbod

Er zijn natuurlijk veel ondernemers die echt veel waarde bieden. In wat ze gratis delen én in wat ze verkopen. Een product of dienst waar je echt iets van leert en wat het geld zeker waard is. Daar heb ik gelukkig ervaring mee: ik heb al verschillende waardevolle cursussen, workshops en trainingen online gedaan.

Helaas heb ik ook meermaals meegemaakt dat de ‘gratis webinars vol waarde’ een verspilling van mijn tijd waren: een derde van de tijd gaat op aan het vertellen van het levensverhaal van de ondernemer, de helft van de tijd aan vragen en het doen van een ’tijdelijk maar onweerstaanbaar aanbod’. De tijd die over is, is dan voor de inhoud, wat vaak voor 75 procent bestaat uit een samenvatting van eerder geposte content óf dingen die ik aanneem voor basiskennis.

2. De kopers

Dat laatste slaat dus op dat die webinars of andere gratis weggevers van maar voor een selectieve doelgroep is: wat voor mij bekend terrein is, kan voor een ander totaal nieuw zijn, zoals het voor mij ook ooit nieuw was. 

Nu hoeft heus niet een hele workshop of cursus mindblowing te zijn; sterker nog, herhaling is heel goed. Door herhaling blijft informatie beter hangen of haal ik het weer tevoorschijn uit de krochten van mijn brein. Bovendien zei iemand me ooit: als ik drie nieuwe dingen leer, is het voor mij al de moeite waard. Daar kan ik me in vinden, afhankelijk van de tijd die ik erin stop en de prijs die ik ervoor betaal. De verhouding moet dus goed zijn. En als jij je richt op een specifieke doelgroep, dan moet dat wat je belooft te leren ook overeenkomen met de kennis en ervaring van die groep. Vaker zie ik: als ik zoveel mogelijk mensen bereik, verkoop ik zoveel mogelijk. Ja, zo werkt het niet, vriendin. (Of vriend, for that matter.)

3. Slechts beperkt houdbaar

Misschien ben je heel enthousiast over ondernemer X na dat gratis e-book. Of je was een beetje teleurgesteld, maar de reviews beloven toch echt veel goeds voor dat betaalde programma. Dus je koopt het toch. Je voelt je onderdeel van de community en je ziet hoeveel mensen de vervolgcursus doen. En dus doe jij het ook. En de volgende, want je vindt de ondernemer zo leuk en je hebt het idee dat jullie een band krijgen. Of je vindt de ondernemer zo sympathiek en wil die zo graag steunen. Been there, done that.

Heel aardig van je, maar is het écht je geld en tijd waard? Is het antwoord oprecht ja, dan heb je een goede (voor jou) te pakken. Is je antwoord nee, dan ben je dubbel teleurgesteld (want geen waarde, maar wel geld en tijd) en ben je een ontevreden klant.

Zeg je ja, maar niet met heel je hart? Dan houd je jezelf misschien wel door de gek, omdat je bevangen bent door cognitieve dissonantie: een onaangename spanning doordat je tegenstrijdige gevoelens ervaart. Je maakt jezelf liever wijs dat je echt blij bent met de cursus waar je je geld (en/of tijd) aan hebt uitgegeven, dan dat je aan jezelf moet toegeven dat je een miskoop hebt begaan of je hebt laten bedonderen. Denk maar aan ontgroeningen van studenten: daar is weinig grappigs aan als je er midden in zit, maar achteraf praat je het voor jezelf goed en zo blijft het fenomeen ‘ontgroeningen’ in stand. Je gedrag bepaalt je mening in plaats van andersom.

We weten het allemaal: een truc is goochelarij. Een konijn uit de hoge hoed. Maar eigenlijk koop je vaak een kat in de zak.

Maar wat dan wel?

Mag je dan nooit dingen gratis weggeven of een follow-up doen? Natuurlijk wel! Marketing en sales zijn nodig om omzet te genereren. Maar dat kan eerlijk en zonder trucjes. Echte communicatie is verbinden, luisteren wat je doelgroep nodig heeft en daar je voor inzetten.


Mijn weggevers:
A. Zorg dat je de juiste doelgroep aanspreekt, zodat mensen niet teleurgesteld zijn.
B. Bied waarde. Vertel iets wat je concurrenten niet vertellen. Waarom moeten ze juist bij jou zijn?
C. Mijn stokpaardje: zeg wat je doet en doe wat je zegt. Als je belooft dat je lifechanging inzichten deelt, kun je niet zeggen ‘na regen komt zonneschijn en voor de rest moet je mijn cursus volgen’.
D. Blijf eerlijk: een korting van 97% bieden is niet echt realistisch. Het laat mij betwijfelen of de originele prijs wel echt waard is wat jij claimt het te zijn. En creëer geen schaarste als het er niet is: zeg niet dat je aanbieding eenmalig is, als ik ‘m vervolgens iedere maand voorbij zie komen.

Dit advies was gratis. Als ik iets gratis geef, zorg ik er altijd voor dat het waarde heeft. In mijn blogs, content of in interviews of podcasts waar ik te gast ben. Op basis daarvan bepaal je of je me wil inhuren of iets van je wilt kopen.


Benieuwd? Hier op mijn site vind je mijn tarieven. Lekker transparant en eerlijk.